”ڀٽي صاحب جي ڦاسي ۽ عوامي تحريڪ جي عورت ڪارڪنن جو ڪردار“
1980ع جو سال هو، ڀُٽي کي ڦاسي ڏيڻ کانپوءِ فوجي آمر جنرل ضياءَ الحق ڏهڪاءُ ڦهلائي رهيو هو، فوجي عدالتون قيد ۽ ڪوڙهن جون سزائون ڌڙا ڌڙ ڏئي رهيون هيون، جنهن به ٿي ڳالهايو يا احتجاج ڪيو، هڪدم گرفتار ڪري ٻي ڏينهن سزا ڪوڙهن ۽ قيد جي ڏين، خود پي پي وارا گُم ۽ ماٺ ۾ هُئا، تڏهين پليجو صاحب ۽ فاضل راهو جي جيل ۾ هوندي به عوامي تحريڪ راهوڪي ۾ احتجاجي جلسي جو اعلان ڪيو. ياد رهي ته جڏهين ذوالفقار علي ڀُٽو کي ڦاسي جي سزا جو فيصلو آيو، تڏهن سڄي ملڪ مان پهريون احتجاج ۽ سزا خلاف مظاهرو سنڌياڻي تحريڪ حيدرآباد ۾ ڪيو هو، اٽڪل هڪ سئو عورتون گاڏي کاتي کان صدر تائين مارچ ڪيو هو. ان جي قيادت جيجي زرينه بلوچ بُرقعي ۾ رهي ڪئي هُئي، ڇاڪاڻ ته هوءِ سرڪاري ملازم هُئي...بهرحال راهوڪي جي جلسي جي اعلان، سڀني سان گڏ فوجين کي به حيران پريشان ڪري ڇڏيو، ڪجهه ڪارڪن گرفتار به ڪيا ويا، ليڊر ته اڳي ئي جيل ۾ هئا، پر تڏهين به خوف واري ماحول ۾ جلسي جون تياريون ٿيون، گهڻيون افواهون ڦهلايون ويون ته فوج حملو ڪندي، فائرنگ ٿيندي، بم هڻندا وغيره پر جلسو ٿيو، ٻه ٽي هزار ماڻهو شريڪ هُئا، مان به فوٽو ڪڍڻ ويس. مون کي اهو وقت ياد آهي ته تمام گهڻا ماڻهو هُئا، ماڻهن ۾ زبردست جوش ۽ جذبو هو، پُرجوش تقريرون ۽ جذباتي انقلابي گيت هُئا، اياز جو ڪلام ”سنڌڙيءَ کي سر ڪير نه ڏيندو، سهندو ڪير ميار او يار“ ماڻهن اُڀ ڦاڙ نعرا هنيا هئا. ڊاڪٽر آڪاش انصاري جيڪو پنهنجو شعر پڙهيو هو، اُن به ماڻهن کي گرمائي ڇڏيو هو.. اهو سلسلو خير ۽ خوبي سان پورو ٿيو ته گرفتاريون شروع ٿيون، مٺو مهري ۽ ٻن ٻين ساٿين کي بدين ۾ ڪوڙها لڳا هئا ۽ مٺو مهريءَ هر ڪوڙهي تي جيئي سنڌ جو نعرو هنيو هو.