تو بنا يار! هير سانوڻ جي
لڱ ساڙي ٿي ڇانو هر وڻ جي.
ڦٽ تازا ڪري ڇڏيندي سڀ،
مند ايندي جا هيل ڪڻ ڪڻ جي.
زندگي سا به زندگي ڪهڙي،
هر گهڙي جنهن ۾ اڻ تڻ جي.
روڳ ڪهڙي ۾ پئي سڙي هر پل،
هي وهي هئي ته کيس مرڪڻ جي.
چيروان نيڻ کڻ مٺا “صابر”،
ڏس ته ٿئي آس ڪائي جيئڻ جي.