دل جا ڪيئي فسانا ٿي ويا
حسرتن جا ترانا فنا ٿي ويا.
مرڪ چپڙن تي آڻي ٻڍي ڀڻڪيو،
ها، پنهنجا زمانافنا ٿي ويا.
پيار مسمار توکان نه ماري ٿيو،
تنهنجا پر سڀ نشانا فنا ٿي ويا.
گهرج اڄ ڀي پرين تنهنجي آهي گهڻي،
پهر ليڪن سهانا فنا ٿي ويا.
سنڌ تنهنجي يتيميءَ تي روئان پيو،
ڇو ته تنهنجا ديوانا فنا ٿي ويا.
عشق سان عشق دل جو جڏهن کان ٿيو،
شوق “صابر” شهانا فنا ٿي ويا.