مان سراپا، پيار آهيان وو
خوشبو آهيان، بهار آهيان وو.
مان تماشو ئي ٿي ته رهجي ويس،
حسرتن جي مزار آهيان وو.
مان منصور جو هان پاڙيچو،
آءٌ سچل جو، يار آهيان وو.
عشق آهيان نه قيد ٿي سگهندس،
مان براقي، اڏار آهيان وو.
جيترو ئي بي نام هان جڳ ۾،
ايترو ئي خوار آهيان وو.
ڪائناتن جا ڏيک نيڻن ۾،
ڪائي ازلي، نهان آهيان وو.
جيڪو مون ساڻ هو “صابر”،
هاڻ ان کان ته ڌار آهيان وو.