هن دل جو سندر هر سپنو
مون پيار جي نانءُ ڪري آ ڇڏيو.
سا، جاءِ جنت کان گهٽ ڪونهي،
جت جت به حسن آ پير ڏنو.
احساس نه آ جنهن ماڻهو ۾،
ڀلجي ڀي نه ان کي ماڻهو چئو.
جو کير امڙ جو ملهائي،
تاريخ انهيءَ کي ڏيندي ڪلهو.
ٿي عشق جي اٿت جياري،
ويو دور ٿي دل کان هر هڪ ڀئو.
تون منهنجو نه ٿي ڀل اي “صابر”،
مان تنهنجو آهيان بس ها، تنهنجو.