سڪ تنهنجي سمهڻ ڏنو ناهي
ڪاٿي بيهڻ هلڻ ڏنو ناهي.
راءُ ڏاڍا، ٿي زور لائي پر،
مون به ڏيئو وسڻ ڏنو ناهي.
مان ته جيئان ٿو، هائو جيئندس پيو،
وقت توڙي جيڻ ڏنو ناهي.
ان جي اڳيان کلان به ڇا آئون،
جنهن سدائين رئڻ ڏنو ناهي.
ان جي نيڻن ۾ گهر اڏي وٺندس،
پاڻ ڏي جنهن ڏسڻ ڏنو ناهي.