هي شام سهاني ڳوٺاڻي
ڄڻ منهنجي وجود جي آکاڻي.
ويون منهنجون ڪهاڻيون يار مري،
سڪي نيڻن جو به ويو پاڻي.
هر چيز عزيز آ، ڌرتيءَ جير،
محبوب اٿم هر لنب لاڻي.
تنهائي پناهه ۾ رکندي آ،
جا روز،ازل کان ساٿياڻي.
ايئن توکي جڳائي ڪين مٺي،
هيئن روهه ۾ رولڻ جوڳياڻي.
تنهنجي ياد کان “صابر”ڪيئن ڇڄان،
توکي ساهه ۾ رکندس مان ساڻي.