عشق جي واٽ ٿو نهاريان مان
زندگي ائينپيو پڪاريان مان.
آڏو ڀت ۽ پٺيان کان دوزخ آ،
زندگي ائين پيو گذاريان مان.
روز جيئڻ جي واسطي جيڏا،
پاڻ کي پاڻ پيو ٿو ماراين مان.
هينئڙو لوڻ جيان ڳري ويو آ،
پو به توکي نٿو وساريان مان.
چنڊ منهنجي اڱڻ اچي ٿو اڄ،
تنهنڪري گهر پيو سنواريان مان.
درد“ صابر” ته سونهن آ سک جي،
درد کي دل مان ڪئن ڌڪاريان مان.