آءُ اسان جا نيڻ ٻرن ٿا
آءُ صدين جاخواب سڙن ٿا.
احساسن جا روح ٿيا زخمي،
کيرن جهڙا قدر لڇن ٿا.
قوم جا ليڊر ڪا ٿي آهين؟،
ڪيڏا مڙس مٿير مرن ٿا.
تن کي روڪي ڪير نه سگهندو،
سونهن ڏي جيڪي پير سرن ٿا.
موڳو موڳو ڪهڙو جيئڻ؟،
جيءَ ائين جئن گل ٽڙن ٿا.
پيار سان ماڻهو، ماڻهو ٿيندو،
چار ئي دفتر ايئن چون ٿا.
تنهنجي ڏات کان ڪانئر ماڻهو،
ڪيڏو “صابر” ونءُ وڃن ٿا.