پو به تنهنجي يار آهيان سار ۾
توڙي جو ميدان آهيان دار ۾.
زندگيءَ جو راز، هوندو آ لڪل،
جِيت جهڙي سهڻي سهڻي هار ۾.
هن عمر جي ڇا عمر آهي مٺا،
جا وڃائڻ ٿو گُهرين انڪار ۾.
ڏاڍو هڪ ٻئي جي ٿيا آهن قريب،
جانور ۽ آدمي ڪردار ۾.
گذري وڃڻي هونءَ ڀي آهي مگر،
زندگي گذري وڃي شل پيار ۾.
تنهن گهڙي “صابر” ملي ٿو نئون جنم،
جنهن گهڙي نظرون رهن ٿيون يار ۾.