هن پار جي اي شام ڪو
ڪنهنجو به ڏي پيغام ڪو.
ڳاڙهاڻ آهي ٿي وئي،
ٿيو آ ڪٿي قتلام ڪو.
مون جان ڪٿي تو آ ڏٺو؟
ها ها، چئو بدنام ڪو.
ڇڏ عشق جي ڀائو پچر،
وڃ پيو ئي کڻ الازم ڪو.
پنهنجي هٿن سان پيار اڄ،
“صابر” کي سهڻا جام ڪو.
شاعري
ڪڏهن ورندين
صابر سيدپوري جي شاعري سندس جذبن جي عڪاس آهي. جنهن ۾ شعوري سگهه به آهي ته داخلي حسناڪي به سندس پيغام چٽو ۽ ڏاهپ تي مبني آهي پنهنجي تجربن ۽ مشاهدن کي اهڙي ته سهڻي انداز ۾ پوئي اڳيان رکندو جو سڀ ويٺل ۽ پڙهندڙ داد ڏيڻ کان سواءِ رهي نه سگهندا.
هي سادو ۽ سٻاجهو ماڻهو آهي جنهن ڪري سندس دل شيشي جيان صاف ۽ شفاف آهي هن جو ذهن آدرشي آهي سچ چوڻ کان نه گهٻرائيندو آهي.
هي سادو ۽ سٻاجهو ماڻهو آهي جنهن ڪري سندس دل شيشي جيان صاف ۽ شفاف آهي هن جو ذهن آدرشي آهي سچ چوڻ کان نه گهٻرائيندو آهي.
- 4.5/5.0
- 5907
- 1361
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- صابر سيدپوري
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ڇپائيندڙ جا حق ۽ واسطا
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران
- اداري پاران
- دل ۾ رنل لڙڪ
- صابر جي شاعريءَ جا خوبصورت موڊ
- سنڀارون
- ڏک سک جو سنگم
- کڙکٻيتا
- صابر ڀٽائي جي سورمن ۽ سورمين جي ڪٿا
- صابر سيدپوري موجوده ٽهي جو سٺو ۽ اڀرندڙ شاعر
- تنهائي منهنجي محبوبه
- غزل
- تو بنا يار! هير سانوڻ جي
- نيڻ ڪنهنجا چمڻ وقتڪاٿي ڏنئي،
- اسان جي من وفا کي ڏس
- نيڻ ڪنهنجا چمڻ وقتڪاٿي ڏنئي
- اسان جي من وفا کي ڏس
- ٿي اڃا بدنام عاشق
- سڪ تنهنجي سمهڻ ڏنو ناهي
- پيار آهي سلامتي جڳ جي
- اوهان جو مرڪندڙ چهرو اکين آڏو ڦري ٿو پيو
- ڪيئن ڀلايان مان دل جي راڻي کي
- سڄڻ جي سار آهي بس
- اجرا هي سويرا جيئن، تيئن پيار اسان جو آ
- پيار تنهنجو نچائي ٿو جاني
- چنڊ تنهنجي ذات سان
- هي شام سهاني ڳوٺاڻي
- اکيون واٽ نهارن ساڳيون
- نه تو يار سمجهيون اکين التجائون
- مان سراپا، پيار آهيان وو
- سونهن جي سونهن ئي ته تون آهين
- بادلن کي سنيهان ڏيان ڪيترا
- ياد تنهنجي وسارڻ ڪو سولو نه آ
- راز حسن جا جنهن پل ڄاتا
- دل ٿي چاهي ته ڪجهه اچان روئي
- ورن شال ٻيهر سُهانا زمانا
- تنهنجي هڪڙي مرڪ تان هيءَ روشني گهوري ڇڏيان
- آڳ جنهن آ لڳائي روزانو
- مکڙين جيان هي ڪومل ٽڙندڙ گلاب اکڙيون
- تنهنجي هڪ مرڪ تان ڪيئي سجدا فدا
- تنهنجون گلاب يادون
- ميڻ وانگي ڳري ٻري ويندي
- سهاڻيون ڪي سارون سنڀاري رنم
- اچڻو اٿئي تان اچ تون
- روشني ٿي روشني سان غم ونڊي
- پيار وارن تي کلين ٿو هوش ڪر!
- پنهنجي دل ۾ پناهه ڏي مونکي
- درد دل جو سهاڳ آ سرتيون
- خوشبوئن جون گهريون ڪنهن کي ڀيٽا ڏجن
- منهنجي سنڌ امڙ سلامت رهي شل
- خال آهي وڏو حياتيءَ ۾
- آءُ هاڻي پرين پڇاڙي آ
- ڪا پيار جي مند نه ٿيندي آ
- هن دل جو سندر هر سپنو
- اڃا به توکي اهو گهرون ٿا
- ڪي پيار جا سارنگ وسڻا هن، ۽ چانڊوڪيون به ڳائينديون
- ديوانن جا ديرا ڪهڙا
- پو به تنهنجي يار آهيان سار ۾
- جاتي سونهن بسيرو آهي
- اسان تي يار جو سانوڻ
- اسان جون ڪهاڻيون ستارن کان پڇجان
- درد دل جي دوا نه ٿي آخر
- اسان ئي ابتدا تنهنجي
- هن کان ڪٿي اقرار پڳو آ
- پاڻ گهوگهي نه مار، اي “صابر”
- زندگيءَ کان گهڻو پري آهيون
- شال ماري قهاري مرن
- دل جا ڪيئي فسانا ٿي ويا
- ڪهڙيون پڇين ٿو ڳالهيون اي يار زندگيءَ جون
- غمن ساري ڇاڻي، جواني اسان جي
- چنڊ جهڙا پرين هن ڳليءَ مان گذر
- وري هن کي چاهي خطا ٿو ڪرين
- چپ رهي ڪين چندن جلايومٺا
- زاهدن جا ثواب سجدا ڏين
- ڇا ته لٿيون وجود منهنجي ۾
- جن شوق ڇڏيا هن شاهانا
- هن پار جي اي شام ڪو
- چنڊ کان چاندني ڀي ڪڏهن ٿي جدا؟
- آءُ توکي مان گيتن سان ريجهائيان
- هي سنسار ۽ پيار سپنو اٿئي
- زندگي جو سفر مختصر مختصر
- عشق ڪرڻ جي موسم آهي
- نغما نغما منهنجون سوچون
- اگهاڙي بدن جي ڪهاڻي اسان
- اڃا آسائتو آهيان
- پيار سمندر پيرا ڪنارو
- اڻ لکئي احساس پويان زندگي
- پيار آهي زندگاني پيار ڪر
- آءُ اسان جا نيڻ ٻرن ٿا
- اک اڃاري اٿم دلڏکاري اٿم
- عشق جي واٽ ٿو نهاريان مان
- اسان جو عشق ديوانو،نچي هر شام ڌاري ڏس
- هڪ پيار جي تلاش ۾ هڪ پيار ويو مري
- خوشبو ڪنهن جي آهه هوا ۾
- هاڻي رهنداسين ريگزارن ۾
- وايون، گيت
- ڪونهي ڪا آسيس، رڻ ٿي جهاڳي زندگي.
- هر پل تنهنجي سڪ، منهنجي آهي ساهه کي.
- هڪڙو ڀي ارمان، دل جو پورو ڪونه ٿيو.
- اکين ڪيڏا، آر، تو نه سڃاتا ڇو الئي.
- اوندهه جا لتاڙي گهيڙ! پرڀات کي پڄڻو آ.
- ڪيڏي هير هڳاءُ، پوءِ ڀي منڙو هيڪلو.
- ساڳي آهه اڪير، ساجن تولئه ساهه کي.
- نيٺ ته ٿيندو داد، پورهيت ۽ مزدور جو.
- هيڏا لاڳاپا، هڪ ئي ڌڪ ۾ ٽوڙيئي.
- منهنجو حد حساب، ڄاڻي ڪنهن به نه ڄاتو.
- ڇا پرايو ڇا وڃايو، زندگيءَ سان ڇا حساب.
ڪنهنجو به ڏي پيغام ڪو.
ڳاڙهاڻ آهي ٿي وئي،
ٿيو آ ڪٿي قتلام ڪو.
مون جان ڪٿي تو آ ڏٺو؟
ها ها، چئو بدنام ڪو.
ڇڏ عشق جي ڀائو پچر،
وڃ پيو ئي کڻ الازم ڪو.
پنهنجي هٿن سان پيار اڄ،
“صابر” کي سهڻا جام ڪو.