تنھنجو مرؤ پٽين پيا ماس، توکي ڪيئن اچي جڳ راس،
ڌوڙ وجھي پئي ڌرتي توتي، کِلي پيو آڪاس.
سَھي سيارا، پٺن تي پارا، تو جي واريا پاڻيءَ وارا،
کيٽ کرا سڀ ٻنيون ٻارا، سوئر کائي ويا سُتي تو سارا،
اڃان جئين پيو جڳ ۾ پيارا، تنھنجو باغ ٿيو بنواس.
لوڌ لڳايون ٻڌي مھاڙيون، اچو ته گڏجي پير اُھاڙيون،
ڪتا بڇيون ڪن تاڙو به تاڙيون، کڻي ڪاھي پئو ڏڦا ڪھاڙيون،
وانگين جون جن ڀيليون واڙيون، سي ڪريون ٻھاري ناس.
اڃان ته ٿورا آھن اٺوري، ٻلر ٻيھاڻا چرن ٿا چوري،
اھي به ان تي کل ڪندا کھري، پوءِ ته چرندا توکان زوري،
ڳالھ اھا ڪا ناھي ٿوري، ڪڍ رھزن اھي راڪاس.
ٻَڌي پنجوڙون پئون سڀ پھري، کڻي ھٿن ۾ ڀالا زھري،
اڏيون اڏن تي ڪوڙڪيون قھري، شام صبح تن تڙيون ٻپھري،
جھلي بيھون لنگھ بري ۽ بحري، ”منشي“ عام ۽ خاص.
*