وڳھ جا وريام
آنکي ساري سنڌ ٿي، وڳھ جا وريام،
ڪري ڪالھ قيام، سنڃي سنڌ ڪري ويا....!!
سورھيه سوري سيج، ننگر ھليو نينھن سان،
پنجاھ يارن پاڻ ۾، پونگر ڀني ڀيڄ،
بھادر شھر بڪار ۾، رت ڏنائون ريج،
اُڀا چون پاڻ ۾، مڙس ٿي مريج،
سامھون سر ڏئيج، ته سوڀارو ٿئين سٿ ۾....!!
ترڪش ٻڌي ٽنگ ڇڪي، جنگ به جوٽيائون،
ڇاتين ڇرا دشمن ۾، کپي کوڙيائون،
ڪپڙا لال لھوءَ مان، ٻھڳن ٻوڙيائون،
لکيو لوڙيائون، قضا ٽري ڪانه ڪا....!!
قضا ٽري ڪانه ڪا، آيو امر الاھي،
شير شھادت رسيا، پئي وڳھ ۾ وائي،
رضا مڃي رب جي، راڻا ٿيا راھي،
طور ممٽ طائي، ٿيا روانا رب ڏي....!!
بھادر شھر بڪار ۾، جوڌن جوٽي جنگ،
ڪارن ڪُميتن جا، ڇڪي ڀريائون تنگ،
ڪاھي پيا ڪٽڪ تي، ٻاڻ ھنيائون ٻنگ،
وڳھ روپا وچ ۾، ريٽو ڏنائون رنگ،
گھوٽن گھاٽي نينھن سان، نڀايا ٿي ننگ،
نه ٿيو دشمن دنگ، مري پاڻ ملھائي ويا....!!
گھنڊ لڳا طبل وڳا، جنگ به ٿي جاري،
سورھ سپوت سنڌ جا، ھاري ۽ ناري،
واڍا لوھر ڪاسبي، واڻيا واپاري،
وڙھيا ويرين اِئين جيئن، منگھ وجھي ماري،
سوڍا سما ابڙا، راڻا ريٻاري،
ڪان! سھي ڪاري، وڏي شان شھيد ٿيا،
پاتا جڏھن پڙ ۾، دودي پير دلير،
ڇتي جنگ ڇڙي پئي، ڏونڪو لڳو ڀير،
مغلن جا ميدان ۾، ڍونڍ ٿي ويا ڍير،
گھوڙو مشڪي گھوٽ جو، جيئن بکايل شير،
سوين صوبه سُنبن سان، جنھن ڪيا زمين زير،
ماريو مھاڙا وڃي، مانجھي مرد مٿير،
ڪندو اھڙي ڪير، جھڙي تو جنگ جوان ڪئي....!!
ڳاڙھا منھن مغلن جا، ماڻھو گھرن ماس،
ڦري شھر بڪار جو، جن بنايو بنواس،
جڏھن دودو گڏين دوبدو، تڏھن رنڀون ڪن راڪاس،
پوءِ دغا ڪري دودي لئه، کوھ کڻايئون خاص،
جنھن ۾ ڀالا زھر جا، ٽنگيائون ٽياس،
اندر رھي آس، سو پڻ شير شھيد ٿيو....!!
دودا تنھنجي دم ۾، حياتيون ھزار،
وڏن کان وڏي ٿي، تنھنجي ڄام ڄمار،
سورھ سينگاري سنڌڙي، وئين تون وينجھار،
ڪونڌر تو ڪردار، مڙني مٿاھون ٿيو....!!
سدا سبز سھڻي؛ وڳھ جي وادي،
ٿورن ڏينھن ٿيئڻي، جتي ننگر جي شادي،
دھل وڄيا ٿي در تي، جتي گلن جي گادي،
لائون لھندي رُڪ سان، جنھن آندي آزادي،
روئي جنھن لئه رت ڦڙا، سومل شھزادي،
ڪربل وارو ڪيس ٿيو، حڪم ساڻ ھادي،
مردن منادي، ڳوٺن ۾ پئي ڳائبي....!!
وٺيو نانءُ ننگر جو، ڀونگر سڏي ڀاءُ،
چھري چنڊ معصوم کي، گھڻا لڳا گھاءُ،
راند ڪيئين ٿي رُڪ سان، جت ترارين تاءُ،
پسي حملا نه ھٽيو، وريامن وِياءُ،
سندو روپا راءُ، وڏي شان شھيد ٿيو....!!
ھانسا تنھنجي ھاڪ، اڄ به سوڍا سنڌ ۾،
مانجھي ملھائي وئين، دوستي جو ڌاڪ،
پاونگ چڙھي پڙ تي، بيٺين ٿي بيباڪ،
تازي تنھنجي تن تي، پرڻي جي پوشاڪ،
سوڍا سر سوريءَ تي، تو چاڙھي ڪيو چاڪ؛
تاڙيون ڀڃي تاڪ، ٿئين داخل دودي درٻار ۾....!!
اچي اعلاءُالدين، ابڙي کي اعلان ڪيو،
سامون سومرن جون، تو وٽ جي آھن،
سي ڪر حوالي منھنجي، ته اچي تن تسڪين،
نه ته مري تون مسڪين، ويندين واھر وچ ۾....!!
جوڙي ڏنو جواب، ابڙي اعلاءُ دين کي،
سِسي سانڍي سامون ڏيان، ايءِ ڪھڙي منجھ ڪتاب،
ذلت واري زندگي، سمي نه پيئي ساب،
ھتي جو حساب، تُرندو ترارين وچ ۾....!!
ابڙي اعلاءُدين جي، ڏٺي جنگ جھان؛
سمون صوبن وچ ۾، پڌرو پھلوان،
ھڻي ٻن ھٿن سان، ڪٽارا ۽ ڪان،
گھوٽ ڪيو گھمسان، مغلن سان ميدان ۾....!!
ھڻي بيٺو ھوڏ، سمون سر جي پڙ ۾،
ڪوپا ڪپيئين ڪيترا، ڪڏي منجھ ڪوڏ،
لاکيڻي تنھن لوڏ، پڙ ۾ پريان پڌري....!!
سمي سٺا سِر تي، گھڻا ڌڪ ڌوپار،
ڳڻڻ نه ھئي ڳالھڙي، چٽيل ھو چوڌار،
رت وھيس ريلا ڪري، ٿيس بُت بيڪار،
سائين پرتيون سومريون، ڪيائين ڪڻڪار،
سر ڏيئي سردار، سمي پاڻ سنواريو....!!
عرشن ۾ آواز، ستر رک سيچا ڌڻي،
قادر قبولڻ پيو، سندو روحن راز،
ستين ان سڏ ۾، ھو برھ بي انداز،
ڌرتي لڱ ليڙا ڪيا، ڇڏي نخرا ناز،
انجام ۽ آغاز، مستوراتن ماڻيو....!!
ٻاگھي تنھنجا ٻول، اڄ به سبق سنڌ لئه،
تو پاڻ – مرادا پاريا، سندا قالوءَ قول،
ڇڏي رنگ رتول، تو ڏنو مان مٽيءَ کي....!!
ٻانھن تنھنجو ٻر، ٻاٻاڻن کي ٻاگھلي،
سيبا ڏيئي ستر کي، تو سرھو ڪيو سر،
امر اسم تنھنجو، سدا سنڌ اندر،
جنھن کي چوين مر، سو ڪانئر ٿئي نه ڪڙم ۾....!!
سبق ڏيئي سنسار کي، ھليا سنڌ به سنواري،
جيجل جوانن کي، اڄ به اوساري،
صحيح پٽ سو منھنجو، جو دودي دل ڌاري،
ٿڃ به بخشيان تنھن کي، جو سوري سنواري،
مانجھي ٿي ماري، دشمن پنھنجي ديس جا....!!