منھنجي سيني سنڌ وطن جي، سانگيئڙن جا سُور سوين،
پورھيتن کي پچندي ڏسندي، پلپل جاڳ پور سوين.
ڪنھن جا ڪُتا روز پيئن ٿا، ميھا مڻين مُنھن کير الا،
جھڻ ڦڙي لئه جھوتون ڏيندي، جھانگيئڙن پيا جھير الا.
ريسن ڪيسن رئيس ھزارين، روز لُٽائن لک الا،
لوءِ منھنجي ۾ لکين ماڻھو، بک جو ٿي ويا بَک الا.
بيڪارن کي بنگلا ڪارون، پورھيت ھتڙي پيٽ بکيا،
ڇانڀ اُتر ۾ لڱ اگھاڙا، ٿڙڪن مارو ڏيل ڏکيا.
رھزن رھبر روز پيئن ھت، رھواسين جو رت الا،
چورن چوسي آھي چڪايو، سانگيئڙن جو سَت الا.
مرنداسين پر ”منشي“ پنھنجي؛ وانگيئڙن جا وير وٺي،
پيتو جن پاءِ پورھيتن جو، تن کان سولو سير وٺي.