بيشڪ باني ملڪ سڄي جا، ھاري ۽ مزدور ٻئي،
اٽو لٽو ڪن اجھو به پيدا، سھسين کائن سُور ٻئي.
ايئرڪنڊيشنن بنگلن توڙي، محلاتن جو ورتم واس،
ذري ذري تي مزدورن جي، ماس سندي ٿي آيم باس.
پورھيت پنھنجو پگھر وھائي، ساري جڳ ۾ جوت جلائي،
ڪير ڪمائي ڪير ٿو کائي، ھِت سا ريت نرالي آھي.
ھاري بر ۾ باغ بنائي، ھن جي محنت ھرڪو کائي،
رت ولوڙي جڳ کي جوڙي، جھڙس جڳ ۾ ٻيو ڪو ناھي.
ھر ھڪ روح لاءِ رحمت، ھاري ۽ مزدور جي محنت،
پاڻ پتوڙي لُنڊيون لتوڙي، جوڙي جڳ لاءِ جنت.
راتو ڏينھان ميھان نيھان، دل ۾ تن کي ڪم جو غم،
ملڪ جي لئه مزدور ۽ ھاري، ”منشي“ آڇي ھڏ و چم.