گھر گھر گھور انڌيرو، گھر گھر گھور انڌيرو،
راڄ مٿان راڪاس ڦري ويو، ڀُڻڪو ناھي ڀليرو.
دور ڪٿي ھئا ڏيئڙا ڏسبا، سي پڻ اڄ نه اُجھاڻا،
ڪٿي ٽانڊاڻي چڻنگ نه چمڪي، ڪھڙا منڊ منڊاڻا،
ڪاري رات ھي ڪاريھر جيئن، ڪِکي جلائي جيئرو....!!
گھر منجھان ڪو ڳاٽ کڻيو پيو، ٻاٽ ۾ ٻاري لاٽ،
واٽھڙن لئه وٽِ کي سوري، ويٺو ٺاھي واٽ،
تابش ڏس طوفان مٿس ٻيو، وري واءُ تِکيرو....!!
انھي پوڙھي پُٺِ ۾ پئه جو، ڏيئڙا ڏيھ ڏيکاري،
جلندي پچندي ٻرندي سڙندي، ٻرنديءَ کي پيو ٻاري،
ڪُڙم جي ڪارڻ اُھس اندر جنھن، دل ۾ دردن ديرو....!!
پارھيڙي پيا تنھن جي پُٺِ ۾، پنھنجا دام پکينڙي،
ڍٻ ۽ ڍٻيون ڪُڙھيون اُڇلون، ونجھيون وڻ وڻ ويڙھي،
بازن جي گھيري ۾ ھوندي، ”منشي“ ڳٽڪي ڳيرو....!!
*