درياءَ جو جواب
آزاديءَ جو مان متوالو، مون سان رکيئون من ۾ مير،
مرڪز ٽوڙي موٽي آيس، سنڌ مٿان ھو ڪرڻو سير.
ٻُڌڙي شاعر ڳالھ ٻئي جي، ڏنئي ڏمر جي ڏاڍا ڏوھ،
سارا سورھن سال سڪائي، ڊوھين مون سان ڪيڙو ڊوھ،
زنجيرن ۾ زوري جڪڙي، لڱ لڱ منھنجي لاٿئون لوھ،
ڇڙيون ھڻندي نيٺ ڇنائي، پھرين تن تي ڇنڊيم ڇوھ،
سالن کان سِڪ سنڌ گھمڻ جي، پوءِ تيڏانھن پاتم پير....!!
ڀر ڇڏي ويا ڀاڳيا منھنجي، ڀَنگا جن جا ٿيا ڀڙ ڀانگ،
پنھور پليجا سھتا سوڍا، ڳاڙھيون ڳئون ۽ چريا چانگ،
ڪٽڪٽ ڪن جت ڪاموين تي، ڪاموريون اُت ڪارا نانگ،
سرليون ھڪڙيون چالن چڙيون، ھونگر ھون ھون ڇڙيل ڇانگ،
ڇٽي ڇماٽي ڇانگ ڇنل ڪا، ڇُوٽ پريان ڇمڪائي ڇير....!!
منھنجي حد جي ھارين جا ھت، ھئي ھئي ٿي ويا ھيڻا حال،
ريلن رائو اَڪ ڦلھاريا، سال سُڪي ٿي ويئڙا سال،
ارھي انري ڪيا اٻالا، اھکا تن جا آل عيال،
چيٽ ڪتيون سڀ چٽ ويا ٿي، ڀونءِ سڄي تي پيو ڀونچال،
ڌار ڪيو ھو ڌارين مون کي، وانگيئڙن سان جن جو وير....!!
چور اسي ۾ چالون ٺاھي، بندون ڏيئي ڪيائون بند،
پنجا اسي ۾ پاپين منھنجا، روڪي ڇڏيا سڀئي رند،
تربيلا ۽ منگلا ٺاھي، صاف سڪائي ڇڏيئون سنڌ،
ڀاءُ سڏائي ڀينگ پيا ڪن، ھائو بنجي سي ھر ھنڌ،
چٽا پٽا ۽ ڌاريا پڌرا، ساڳيا سسئي وارا ڏير....!
ھاڃان ھونءَ ته ھزارين آھن، ھيڏا سارا ھاڃان ھيل،
اسان ڦڙيءَ لئه ڦٿڪون ويٺا، پاڻ پيئن پيا ريل ۽ ڇيل،
ڪُڇون پڇون اسلام کي خطرو، جاءِ اسان لئه آھي جيل،
ڪيستائين رت ھي روئندا، ڍٽَ ڌڻي ھي ڪيسين ڍيل،
قربانيءَ ري ڪير نه ڪنھن کي، ڏيندو آھي ٻٽڙي ٻير....!!
گھوڙا ھيڏي گھُٽ ۽ ٻوسٽ، ٻنين ونين ٻول ٻُرن،
سوڪھڙي ۾ ساھ منجھي پيو، ساري ڌرتي سَپ سَرن،
پيئڻ بلائون پھري پييون، پنوھر ڪھڙي پار پُرن،
”منشي“ مارن وات ۾ ٻچڙا، ڪھڙي در تان دانُ گھرن،
چونڊيل گڏجي چرچا ڪن پيا، اسيمبليءَ ۾ آھي انڌير....!!
*