سڏ سنڌوءَ جو سڻندي ئي، سر گھوري ويا سر گھوري ويا،
قوم جي ڪارڻ ڪوپا پنھنجا، ڪنڌ ڪلھن کان ڪوري ويا.
ڳاڙھا ڳڀرو سينڌ سنڌوءَ ۾، سورھ ويا سندور ڀري،
ڏيھ ڏياٽيون ٻاري ويا، بي نور اکين ۾ نور ڀري.
ناز نپايل ڪلھا ڪونڌر، لال لھوءَ ۾ لال ٿيا؛
مانجھيئڙا ڏيئي مان مٽيءَ کي، ملڪن لاءِ مثال ٿيا.
گجندي گُڙندي گرز ۽ گوليون، سورھ سيني سھندي ويا،
ڌوڙ ڪنداسون ڌارين کي ھن، ڌرتيءَ تان اِئين چوندي ويا.
ٻاٽ اونداھي ۾ ويا ٻاري، لال لھوءَ سان لاٽ ھتي،
گھاٽ گھٽا گھنگھور منجھان ويا، وانگين ڏيئي واٽ ھتي.
آھن اڄ اوسار اُنھن جا، ڪيٽي بندر کان ڪشمور،
موت کي ماري مات ڪري ويا، مرد مجاھد مانجھي مور.
گھور وڃان تن گھوٽن تان جي، سنڌ مٿان سِر گھوري ويا،
چئني طرفن چڻگن ڀريل، چنگ چڱيرو چوري ويا.
ننگي پنھنجو ننگ سڃاڻي، ناتو نينھن نڀائي ويا،
محڪم محبت سان ھو ”منشي“، جڳ جي جوت جلائي ويا.