پوڙھي جھور ھي ورھن کان ڏس، ويٺي روئي لاڪب ۾،
رويو رڙيو لڙڪن سان ٿي، منھڙو ڌوئي لاڪب ۾.
آدم سنڀري حوا به سنڀري، سنڀري نوح طوفان،
چڳن ۾ چيڙون لٽا به ليڙون، جھڙي ڪر بيجان؛
مرضن ماريل ڏکڙن ڌاريل، ھلڻ ڪنا حيران،
ايندن ويندن چوري چپڙا، ڪجھ پئي چوءِ لاڪب ۾....!!
پڃيم ڪنھن جي ڄائي آھين، ڪھڙي ڏوھ ۾ آئي آھين،
ڪين سڃاپي تون ته سگھين ٿي، دائي آھين ٻائي آھين،
رت رُئين ٿي جڳ جئين ٿي؛ تون ڪا شاھ جي وائي آھين،
ھوريا ھوريان ھڪڙي نڪتي؛ ھوءِ ھوءِ لاڪب ۾....!!
جھڄندي جھرندي جھٽ پٽ مونسان، جھونگر ڪئي ھي جھانگياڻي،
ڪڏھن مان به ھئس او مٺڙا، ملڪ سڄي جي مھا راڻي،
پنھنجن مونکي پاتو آھي؛ ڄيري ھن ۾ ڄاڻي واڻي،
پڇتائيندا رھيا آخر، پاڻ به پوءِ لاڪب ۾....!!
مون ۾ سھڻي واري سچائي، مون ۾ نوريءَ وارو نياز،
سسئيءَ وارا سور به مون ۾، مون ۾ مومل جو ته مجاز،
منھنجو سچل سامي سانوڻ، منھنجو ڀٽ ڌڻي آواز،
مان خود مارئي، اڄ آ منھنجي، لڄ ۽ لوئي لاڪب ۾....!!
مون ته وراڻيو تنھنجا ھاڻي، جاڳيا ”منشي“ پُٽ جَواڻ،
ھوشو، حيدر، بلو، صادق؛ جن جا سر مٿي سانڌاڻ،
دودا، ننگر، ڀونگر، جاڳيا؛ ھاڻ ڪڍين ڇو ڪنھن جي ڪاڻ،
سڻيو ڳالھيون سرھي ٿئي پئي، پرڙا سوءِ لاڪب ۾....!!