ھڪ دفعو ھاري اٿي ڪو ڀنڀٽ ڀڙڪائي ڇڏيو،
قوم جي قاتل جي ڪُک ۾ ڪان ڪڙڪائي ڇڏيو.
تو صدين کان سپ سانڍيا، ڏيل جن تنھنجو ڏنگيو،
تن جا اڄ مڻڪا مروڙي، لاش لڙڪائي ڇڏيو.
تنھنجي رت پورھيي پگھر مان، محل جي ماڙيون اڏيا،
تن ٽماڙن ۾ ڀري، ٽانڊا ۽ ٽڙڪائي ڇڏيو.
اڄ اٿو صدين سُتل، انسان وٺون پرين پلاند،
گڏجي دشمن کان وٺو سڀ، ڌڱ ڌڙڪائي ڇڏيو.
اڌ مئا ”منشي“ ھي مانگر، پيا ھڻن پڇ جي پڇاڙ،
تيز ڪو تيزاب تن تان، ڇو نه ڇرڪائي ڇڏيو.
*