ڪونڌر
رت ريٽو ڏيئي راوت، سنڌ کي سوغات ۾،
باک جون راسُون ويا راسي، رات ڪاري رات ۾.
سِر سَھائي سنڌ ڪارڻ، ٿيا اسونھن لئه سونھان،
ڪين ڪسندي ڪسڪيا، ڏيئي ڪنڌ پنھنجا ڪات ۾.
ٿي جبل جابر اڳيان، ڏيئي آڏ ويري واڏ کي،
نور سان نجھرا نکيري، نامور ٿيا نِيات ۾.
ٿي وڏي واڪي چيائون، وانگين جا واھيرا،
ڪين ڏينداسون ڪڏھن، ور ڏيئي واڳون وات ۾.
ٽھڪندي ٽانڊن مٿي تي، ٽھڪ تن جا ٽھڪيا،
ڏات آھي ڏيل ڏوکو، ڏک سدائين ڏات ۾.
ڏيھ ڏيا ڏيئي ڏيا سان، ڏاڍ کي ڏاري ويا،
وڍ وڍڻ جي وير ھئي، وونڪن کي وائي وات ۾.
ڪلپتين جي ڪڙم جا، ڪانئر نه ٿين ڪوپا ڪڏھن،
موت ”منشي“ مانجھين، مھندان سدائين مات ۾.