اٿ دلبر مسافر دير نه ڪر، سڏ سُوريءَ جو سينگار وري،
سڏ سوريءَ جو سينگار وري، توکي آھي پڪاريو دار وري.
لڳي ڇانڀ اُتر توکي سيءَ سٽي، ھتي ڏينھن تپي تنھنجو ماس پچي،
توکي جڳ اُھو ڪيئن راس اچي، اُٿي ٻارڻ نئون ڪو ٻار وري.
ظلمات جي رات ھي ناھي وڏي، اچ ڪنڌ ڪپائڻ لاءِ ڪُڏي،
ھو ڪات اڳيان- ھوءَ آھي اَڏي؛ ھتي آھي ڪسڻ جي ڪار وري.
ھتي خون ھزارين خان ڪئين، جانباز اچيو ڏين جان ڪئين،
ويا مرد پراڻي مانُ ڪئين، تون به پنھنجو وارو وار وري.
ڇڏي بلبل گل جا افسانا، کڻ ڪات ڪھاڙا نيشانا،
پوءِ پڇتائيندين پروانا، جي شمع ٿي ويئي گُل يار وري.
ڇڏ ”منشي“ غفلت ننڊ گھڻي، اُٿ تيغ تِکي تلوار کڻي،
وڙھ ويرين سان تون ھوڪا ھڻي، ۽ ڏونگر ڏاڍ جا ڏار وري.
*