محنت سان جي لاھي آيا، ماني اُڀ جي تارن مان،
سا تو ڦُري بندوق ڏيکاري، ھٿڙن گورن ڪارن مان.
ھٿ ھزارين مِلي جُلي جي، ڪڙي ڪڙي زنجير بنيا،
ڏاڍ جبر کي پڪڙي جڪڙي، ٺارين ھٿ ھچارن مان.
بمن بارودن سان تو ڪيئن، انسان بُک جا بک ڪيا،
اٿيا لوھي لڱ ڪروڙين، غرق ڪرڻ تو غارن مان.
ڌرتي چيري؛ ان اپائي، ملون ھلائي انگ ڍڪائي،
تن مٿان تون بم وسائي، ٽھڪ ڏئين پيو خارن مان.
تنھنجي شرارت شيڪو ڏسندي، شرمائي شيطان ويا،
”منشي“ وير وٺي مرنداسون، سامراجي اِن سارن مان.