نٿو جو سنڌ لئه لڙي، نٿو جو سنڌ لئه ڪڙھي،
سو سنڌ مان لڏي وڃي، سو سنڌ کي ڇڏي وڃي.
برابري، سراسري، اسان گھرون ٿا ايتري،
پُڇي کڻي ڪو ڪيتري، اسان ٻڌايون ھيتري،
آزاد قوم جيتري، آزاد قوم جيتري،
جو سچ انھيءَ تان سڙي، سو سنڌ مان لڏي وڃي....!!
نکاريو سنڌڙي حُسن، ڏسي ڪيئن ڪونڌر پيا ڪُسن،
ڪروڙ ڪاھيندا اچن، ڪُسڻ جو ڪوپ پيا پڇن،
مچن مچن اندر مچن، مچن مچن اندر مچن،
جنھن وِک ھٽائي بي وڙي، سو سنڌ مان لڏي وڃي....!!
ھي مڪليون، موھن دڙا، ٿرن برن ٿڌا گھڙا،
ٽھڪائي جنھن ٽانڊا ڪيا، کڻي ويو ٽڙ ٽپڙا،
انھيءَ ڪري ھڙا وڙا، انھيءَ ڪري ھڙا وڙا،
نٿو جو تڙ مٿان تڙي، سو سنڌ مان لڏي وڃي....!!
ٿي انتھا ڪِيسَ جي، ۽ ڪيسين ويھندا ھيسجي،
ڇڏي ڏي ريتَ ريس جي، پُريون به وينديون پيسجي،
آ جنگ جيس جيس جي، آ جنگ جيس جيس جي،
اُٿي نه جو تڙي کڙي، سو سنڌ مان لڏي وڃي....!!
ٻُڌين نٿو کٻي سڄي، نقارو جنگ پيو وڄي،
گھڻين ھٿين ڇپر کڄي، ھلي نه جنھن ھيئون ھڄي،
ڀڄي ڀڄي ھيئر ڀڄي، ڀڄي ڀڄي ھينئر ڀڄي،
دڙي تي داڦ بيھ دڙي، سو سنڌ مان لڏي وڃي....!!
ھي ملڪ ”منشي“ ٿيو مکي، چوي پيو پکڻ پکي،
جڏھن به قوم آ ڪکي، لکين لھي آيا لکي،
سنڌوءَ جي سُرڪ جنھن چکي، سنڌوءَ جي سُرڪ جنھن چکي،
پيءُ نه جان سان جڙي، سو سنڌ مان لڏي وڃي....!!