ھر بشر غمگين تنھنجي ڳوٺ ۾،
ناھي ڪا تسڪين تنھنجي ڳوٺ ۾.
چار ٺيڪيدار واپاري ٻه چار،
سڀ ٻيا مسڪين تنھنجي ڳوٺ ۾.
واھ ڪورٽ جج تون جلاد تون،
ڪوبه رھندو ڪين تنھنجي ڳوٺ ۾.
ھر مُعلم وڻج ۽ واپار سان،
دين سان بي دين تنھنجي ڳوٺ ۾.
ستم ھر جورو جفا توکي روا،
نُور سان نابين تنھنجي ڳوٺ ۾.
غم غريبن کي سدائين پيٽ جو،
تون ئي تون شوقين تنھنجي ڳوٺ ۾.
بيڪسن ۽ بيوسن جي خون مان،
تو لاءِ پيرس چين تنھنجي ڳوٺ ۾.
جنھن کي پورِي تنھن کي سوري چاڙھيو،
تنھنجو ٿيو آئين تنھنجي ڳوٺ ۾.
مُرڪ تنھنجي کي ڏسي ”منشي“ پڙھي؛
سُورتِ ياسين تنھنجي ڳوٺ ۾.