ڪِن رولن سمجھي راند ھتي آ، ٻارڻ ٻاريو ٻوليءَ سان،
ھي ٻولي ڪنھن جي گولي ناھي، گولي گڏبي گوليءَ سان.
اھا تيري ميري تو وٽ رک، ھت ڳڻن ڀري ويھي ڳالھاءِ،
نه ته نڪري وڃ ھن نگريءَ مان، ھت پير پليت نه تون ڪو پاءِ،
ھي سنڌ آ انھن سنڌين جي، جو سنڌي پاڻ کي صاف سڏاءِ،
نه ته گھر به ويندءِ سِر به ويندءِ، سنڌ مٽيءَ جو مونکي سُنھن،
ڪَر کڻي اڄ ڪُونڌر اُٿيا، ڪندا تنھنجو ڪارو مُنھن،
ٽنگيل ھوندين ٽياسَن ۾، ھت ٽولي ٽولي ٽوليءَ سان!
مُنڍا کائي مورين جا ھتي، متو آھين مانگر مڇ،
ٿورا ڏينھن اھي ٿُونا تنھنجا، راڻن ڦيريا توتي رَڇ،
ڪُنڍيون تنھنجي ڪلين ۾ تون، ڪيڏا ڀڄندين ڀُڄ ۽ ڪڇ،
تو لوسي آ للڪاريو اڄ، غيورن جي غيرت کي،
ھن دودن ديس دليرن ۽، جرنيلن جي جُرئت کي،
ھي لٺين جون تان لوليون توکي، لوليون ڏيندا لوليءَ سان!
ھي دودي دريا خان دلاور، ڌُوپارن جو ديس اٿئي،
ھي مانجھين مردن ٻاگھين ٻارن، جُھونجھارن جو ديس اٿئي،
ھي سچن سانگين سرواڻن، ۽ سنگھارن جو ديس اٿئي،
شينھن سُتل تو جاڳايا ھي، منٽن ۾ تو مات ڪندا،
تو رت تپايو راڻن جو ھي، ھڏ به تو ھضمات ڪندا،
ھي سنڌوءَ جا سرواڻ اٿئي جي، ڇيڙيا آھن تو ڇوليءَ سان!
ھي ٻولي سچل سامي سانوڻ، شاھ ڀٽائي گھوٽن جي،
ھي ٻولي ڪُل کان آھ قديمي، ارڏن ۽ اڻموٽن جي،
ھي ٻولي ڏاڏي ناني جي ۽، ماساتن جي سوٽن جي،
آڱر ھن ڏانھن جيڪو اٿاري، تنھن جو ڌَڙ سِر ڌار ڪندا،
ھي ”منشي“ سڀ مھمير اٿئي، تو چيري ٽُڪرا چار ڪندا،
ھي ھولي کيڏي ڄاڻي ھر ھڪ، ھولي ڏسندين ھوليءَ سان!
*