چاھ چانڊوڪيون راتڙيون،
تو بنا ٿيون ڪھڙيون ڪاتڙيون.
چَپ تنھنجا چُريا، ٻول تنھنجا ٻُريا، ساز ڄڻ ڪي سُريا،
لار ماکيان مٺيون لاتڙيون.
پاڻ توتان وارجي، اڃان به تو نکارجي، وري وري به وارجي،
تن من تنھنجون تاتڙيون.
تون سُمھين ته ساھ ۾، مُشڪ ٿئي ھوا ۾، انڊلٺ اُھاء ۾،
جوڀن پائي جھاتڙيون.
مٿان تو ماڪ مينڍڙن، ڄڻ ٿي ورکا موتين، ننڍڙا بلب جيئن ٻرن،
اکيون ڏسڻ لئه آتڙيون.
تون ته ڀاڳن ڀري، چال تنھنجي چري، اوپري اوپري،
گھٽ گھٽ تو لئه گھاتڙيون.
ڪر تون پردو پري، منھن ۾ مشعل ٻري، سج سجدا ڪري،
”منشي“ ٿين ملاقاتڙيون.
*