شھيد صادق ھاري
ريج ڏيئي تو رت سان، ڪئي مٽي موچاري،
جيجل ساڻ جوان تو، پوري پت پاري،
ڳاھون ڳائن پيا ڳوٺن ۾، تنھنجون ھاري ناري؛
سامھون سٺئي سيني ۾، گوليون گرناري،
تو ٻارڻ ڏيئي ٻاري، سا ورھ ڪين وسامندي....!!
سا ورھ ڪانه وسامندي، جا جوٽي وئين تون جنگ،
عضوا آڇي امڙ کي، وئين نينھن نڀائي ننگ،
رت نه ويندو رائگان، ھي راڻا لاھيندو رنگ،
دشمن ڏين داد تو، تون دليريءَ ۾ دنگ،
ڏاڍن جا ھن ڏيھ ۾، ڏوٿين سٺا ڏنگ،
وانگيئڙن تان ونگ، ڪڏھن لھندا قھر جا....!!
پُرين کان جنھن پٽ تي، منھنجا ڏوٿي ڏاڏاڻا،
پرين کان جنھن پٽ تي، منھنجا نوري ناناڻا،
پرين کان جھٽ پٽ تي، منھنجا مرڪن مھاڻا،
پرين کان جنھن پٽ تي، منھنجا سانگي سياڻا،
اڏيل اباڻن جا، جتي جھوپا ڪکاڻا،
سيني ۾ سي صادق کي، سدا سيباڻا،
ڌارين جا تنھن ڌرتيءَ تي، اچي پير پيا پاڻا،
حق نه ملي ھارپ جو، ٿيا ويٺل ويڳاڻا،
داروءَ جا داڻا، دُکي پيا ڪنھن دل ۾....!!
ھاڻي ھن عوامي، ٻُڌ حڪومت جا حال،
بوري اچي زوري ڪيا، ھت جابر ڪئين جنجال،
ڪُٽڻ ڪمدار ڪامورا، تنھن لبي ڪيا لال،
کمون جھڙا کري پيا، ڪي پڪل ڀاڙيا پال،
چنڙ صوبيدار ڪئي، چمچن واري چال،
لڏي وڃو ھن لوءِ مان، اھنجي مھاڻا ڇا مجال،
گاريون گوليون گگدامن تي، ٻيا ظلم لازوال،
ڪيا بندوقن بتال، ڏوٿي پنھنجي ڏيھ ۾....!!
ڏوٿي پنھنجي ڏيھ ۾، ڏَڪن ۽ ڏُسڪن،
ڏھڪاءُ ڏسيو ڏاڍن جا، جھانگيئڙا جھڄن،
باھيون لڳيون ڀڙڪاٽ ٿيا، جھوپا ٿا جلن،
ڪارا ڪڪر ڇانئيا، ڪيون ٻاڪارون ٻارن،
قھر ٿيو ڪيڏاھن وڃون، ڪيون وايون وانگيئڙن،
انگ اگھاڙا پيٽ بکيا، سانگيئڙا سھڪن،
اندر جن جا آڳ ۾، ٽاندن جيئن ٽھڪن،
ھڪڙا ملوڪ ماريا، ٻيا ٿيا قيد وڃن،
ماڻھو نه رھيو ملاحن مان، جن جون وھون واڪا ڪن،
ليڙون لٽا، ڇڙيل ڇتا، پِٽين پار ڪڍن،
سم ناليءَ تي سوڍيون، ويٺيون ويچارين،
پيٽ بکون ڌرتي ھند ۽، اوڇڻ اُڀ اٿن،
سي جاني ويا سڀ جيل ۾، جي آڻين ۽ چاڙھين،
”منشي“ ماروئڙن، سھم سٺا ڪئين سنڌ ۾....!!
سُھم سٺا ڪئين سنڌ ۾، آيل اباڻن،
معتبر ھن ملڪ جا، تماشايون ڪن،
وڏيرا ھن وانگين کان، رڳو ووٽ وٺن،
مير، پير، معتبر، ڪُرسي لاءُ ڪڙھن،
اچي ڪو انصاف لئه، گاريون جام ملن،
شابس ھڪڙي شاديءَ کي، جنھن ڪئي مدد ماروئڙن،
مدد عيوض تنھن کي، ڏسڻا جيل پون،
سوار صوبيدار ٿيا، ماڻھون جي مارين،
پروموشن پڪ ملي، مارو جي مارين،
سوار، صوبيدار، ايس پي، سڀ ڀائر پيچ رھن،
قھار ڪامورا ڪٺي سڀ، ناڻي ڏانھن نمن،
وري ھاڻي ووٽن لئه، پيا وڏيرا وڙڪن،
پڇيو نه ڪنھن پير ڀري، ڏک ۾ ڏوٿيئڙن،
'منشي' شال مرن، اھڙا موذي ملڪ مان....!!
مرن موذي ملڪ مان، جن جي من نه مرم،
ڪڙھن سدا ڪرسيءَ لئه، وڏا بي شرم،
سدا پوڄاري پيٽ جا، نه ڪو دين ڌرم،
دغا دولاب دل ۾، ڪوڙا کڻن قسم،
ڪڇ قرآن، پنج پُٽ، ٻيا ھڙيئي ياد حرم،
ٽنڊڻ ٽوپي، لاھن لوڀي، ڳالھيون ڪن نرم،
ڪم ڪڍيو ڪنگالن مان، پوءِ گفتا ڪن گرم،
اھڙا بي شرم، ھاڻي قائم رھندا ڪين ڪي....!!
قائم رھندا ڪين ڪي. اھي ڪوڙ مٽيءَ جا ڪوٽ،
مري مري ماروئڙن، مانجھين کاڌي موٽ،
ڌوڙ ڪنداسون ڌاڙيلن کي، نيٺ ته چڙھي چوٽ،
سانگي ٻَڌي سندرا، گھِڙي ٿيو گھوٽ،
سانگيئڙا جي سورن ۾، سُڪي ٿيا سوٽ،
اچو انھن اوٽ، ڏاڍن کي ڏاري وجھون....!!