ھاڃان ھونءَ ته ھزارين آھن، ھيڏو سارو ھاڃون ھيل،
پاڻي بند پنوھارن جو ٿيو، ھي يزيد امام جو کيل.
درد وندن جون دانھون توتي، ديس منھنجي جا درياءَ شاھ،
ڪھڙي روڪ آ روڪيو توکي، پنوھر پياسا ٿي ويا پاھ،
صدين کان تو سيرون ڏيئي، واھيا وانگين واھڙ واھ،
منھنجي ڏٻري ڏيھ سڄي جو، سنڌو تون ئي ساھ پساھ،
تنھنجي سوڪ آ سنڌ سڄي تي، جھڙي تاتارين جي ڪاھ.
مانڊي ڪنھن تو مُنڊَ وڌا، يا پاڻ کڻين وئين چت تان چاھ،
اسان ڦڙي لئه ڦٿڪون ويٺا، تنھنجي ڍولڻ ھيڏي ڍيل!
سھتا سوڍا درس ڇڏي ويا، پنوھر پليجا تنھنجو پيٽ،
ور ور ڏيو پئي واري اڏامي، جت ھئا چاندي ھاڻا چيٽ،
آبادي اُس کڻي ويئي، جھوريو جھولن جي ته جھپيٽ،
ملڪ مٿان ڄڻ موت ڦري ويو، مارو ٿي ويا مليا ميٽ،
تو نه جڳاءِ جڳ جا جاني، ھيڏي ساري لالڻ ليٽ،
گنگن ٻوڙن گگدامن جا، پاڻيءَ ري ٿيا پلا پيٽ،
رت روئاري راڄ ڇڏيا تو، ھاڻي اچي ڪر ريل ۽ ڇيل!
ٻيجا ٻار ٻنيون ونيون، ٻار ٻُڍا سڀ جُواڻ جماڻ،
تاڙي واري تانگھ تنين کي، تن ۾ تو لئه تاڻو تاڻ،
توکي پرتل آھي پُرين کان، لاڙيچن جي ھي لالاڻ،
سوين ھزارين سھڻيون ٻوڙيون، موجون ماري تو مھراڻ،
ڇا اڄ کان تو ڇيھ ڪيو يا، ڏاڍن جا ڪي پيئڙا ڏاڻ،
خشڪي کان ھت خالي ٿي ويا، ڀريل تريل ڀاڳين ڀاڻ،
جيئڻ جھنم جھانگيئڙن جو، جڳ ٿيو جت ڪٿ جھڙو جيل!
*