هِتان هُتان جون ڳالهيون
ممبئيءَ کان پوني اچڻ وڃڻ لاءِ ٻه ٽي رستا آهن. هڪ ته هي نئون رستو ’ممبئي پوني ايڪسپريس وي‘ جنهن تان منهنجو اچڻ وڃڻ ٿيو، جيڪو رستو جبلن کي ٽُڪي، سڌو ۽ ويڪرو ٺاهيو ويو آهي، جيئن سمجهو ته ڪراچيءَ کان حيدرآباد سپر هاءِ وي آهي ۽ ٻيو پراڻو نئشنل هاءِ وي جيڪو ٺٽي کان ٿيندو حيدرآباد پهچي ٿو. ان کان علاوه ممبئيءَ کان پوني وڃڻ لاءِ هڪ پراڻو رستو آهي، جيڪو ٻهراڙيءَ مان ٿيندو وڃي ٿو ۽ گهڻو ڪري ويران رهي ٿو. هڪ ڏينهن سِکن جون مزيدار ڳالهيون ڪري رهيا هئاسين، ته ممبئي يونيورسٽيءَ جي سنڌي ڊپارٽمينٽ جي چيئرمين ڊاڪٽر ٻلديو مٽلاڻي رڙ ڪري چيو ته، “هڪ مزيداري ڳالهه ٿو ٻڌايانوَ. مون به ڪالهه انٽرنيٽ تي پڙهي هئي.”
ٻلديو مٽلاڻيءَ جي اها پڙهيل خبر هن ريت هئي:
هڪ همراهه جنهن کي ممبئيءَ کان پوني وڃڻو هو، تنهن فيصلو ڪيو ته ايڪسپريس وي وٺڻ بدران هي پراڻو ٻهراڙيءَ وارو رستو وٺان جيئن قدرتي نظارو به ڏسندو وڃان. اها حقيقت آهي ته سپر هاءِ وي (ايڪسپريس وي) تان ويندڙ قدرتي سونهن جو لطف ماڻي نٿا سگهن. بهرحال ممبئي پوني جي وچ ۾ ڪوه مري جهڙو پهاڙي علائقو به آهي ۽ جيئن اسان وٽ ڪراچي ۽ حيدرآباد وچ ۾ نوري آباد ۽ ٺٽو آهي، تيئن پوني ۽ ممبئيءَ جي وچ ۾ ڪوه مري ۽ ايوبيه جهڙيون هِل اسٽيشنون کنڊالا ۽ لونا والا آهن پر کنڊالا ۽ لونا والا هڪٻئي جي ويجهو آهن.
بهرحال مٿيون همراه ممبئيءَ کان پوني پراڻو رستو ڏئي پئي ويو ته سج لٿي مهل لونا والا وٽ هن سان هي اڻٽر حادثو پيش آيو. سندس ڪار جو اسٽيرنگ سسٽم خراب ٿي پيو ۽ گاڏي هڪ کڏي ۾ وڃي ڦهڪو ڪيو. گاڏيءَ کي ته ڪافي نقصان رسيو ۽ هلڻ کان ويهي رهي پاڻ جيتوڻيڪ بچي ته ويو، پر في الحال رڻ ۾ رلي ويو، جو پري پري تائين هن کي ڪا وسندي، ڪو ڳوٺڙو نظر نه پئي آيو. ٻي ڪا واهه نه ڏسي هُو روڊ جو ڪنارو ڏيئي، ان آسري تي هلڻ لڳو ته من ڪا سواري اچي لنگهي ۽ کيس لفٽ ملي وڃي. چوڌاري اوندهه ڪارونڀار ڇانئجي چڪي هئي. ويتر مينهن جي اوچتي وسڪاري ۾ هُو پُسي هڪ طرف ويو ته ٻئي طرف سيءَ سندس جسم ۾ ڏڪاڻي اچي پيدا ڪئي. هُو ان آسري تي اڳيان وڌندو ويو ته من ڪنهن ڳوٺ تائين وڃي پهچي. رات گذرندي وئي پر ڪا گاڏي به رستي تان نه گذري. اتي اوچتو هن کي پاڻ ڏي هڪ ڪار ايندي نظر آئي. هن جي ويجهو پهچي اها آهستي ٿي ۽ هن جي ڀرسان اچي بيهي رهي. بنا ڪنهن سوچ سمجهه جي همراهه ڪار جو پويان دروازو کولي پاڻ کي کڻي سيٽ تي سٽيو. ڪار چُرڻ لڳي. هن منهن تان پاڻيءَ جا ڇنڍا، هٿ سان اگهي، اڳيان جهڪي گاڏيءَ هلائيندڙ جا ٿورا ٿي مڃڻ چاهيا ته هُو وائڙو ٿي ويو. ڊرائيور سيٽ تي، توڙي ڀر واري سيٽ تي ڪوبه بني بشر نه هو، پر گاڏي اڳيان وڌي رهي هئي. گاڏي هلائڻ وارو ته ڪير به نه پر گاڏيءَ جي انجڻ جو به آواز نه هو. همراهه سامهون رستي ڏي نهاريو. اڳيان هڪ موڙ اچي رهيو هو پر گاڏي سڌي وڃي رهي هئي. “منهنجا مولا هاڻ ڇا ٿيندو.” موت کي بلڪل سامهون ڏسي هُو رب کان دعا گهرڻ لڳو.
هي اڃان خوف ۾ ئي هو ته اجهو ٿي گاڏي هيٺ کاهيءَ ۾ ڪري ته اتي دريءَ ۾ ڪنهنجو هٿ ظاهر ٿيو جنهن ڪار جي اسٽيرنگ ويل کي ٿورو ڦيرو ڏنو! ڪار موڙ وٽ کاهيءَ ۾ ڪرڻ بدران موڙو کائي رستي تان صحيح هلڻ لڳي ۽ هن ڏٺو ته جتي به رستي ۾ ڪو موڙ آيو ٿي ته دريءَ جي ٻاهران هٿ آيو ٿي ۽ انهي هٿ رستي جي موڙ موجب اسٽيرنگ ويل کي ڦيرو ڏنو ٿي ۽ ڪار سلامتيءَ سان آهستي آهستي هلندي رهي. همراه هي سڀ ڪجهه ڏسي حيرانيءَ ۽ خوف وچان بيهوش ٿي ٿيو. آخرڪار هن کي سامهون بتيون نظر آيون. هن پنهنجي اندر همت پيدا ڪئي ۽ بنا انجڻ، بنا آواز ۽ بنا ڊرائيور جي آهستي هلندڙ هن ڪار جو دروازو کولي، هيڏانهن هوڏانهن ڏسڻ بدران وٺي لُوهه پاتي. هو سڄي طاقت سان بتين ڏي ڊوڙيو. هي هڪڙو ننڍرو شهر هو، جتي پهچڻ سان هن کي سامهون هڪ ٺيلو (داٻو) نظر آيو، جتي پهچي هن ڪجهه پيئڻ لاءِ گهريو پر ٻي گهڙيءَ هُو ڪمزوريءَ سبب ڪرِي پيو. آهستي آهستي ڪري اُٿيو ۽ ڪجهه گهڙيون اڳ پيش آيل هن خوفناڪ حادثي جي رواداد ٺيلي واري کي ٻڌائڻ لڳو، پر اڳلي طرفان ڪا ورندي نه ٻڌي هُو ماٺ ٿي ويو.
...۽ اتي، ان گهڙي سنتا سنگهه ۽ بنتا سنگهه ٺيلي (دڪان) ۾ داخل ٿيا. سنتا سنگهه هن نيم بيهوشيءَ جي عالم ۾ بيٺل جوان ڏي اشارو ڪري، بنتا سنگهه کي چيو: “اڙي ڏس! هي ته اهو ئي ٿڪل جوان آهي جيڪو ٽپ ڏيئي پنهنجي خراب ٿيل ڪار ۾ گهڙي پيو هو جڏهن پاڻ ان کي ڌڪا ڏئي وٺي پئي آياسين.”
(اميد ته پڙهندڙ مٿين ڳالهه سمجهي ويا هوندا. ٺيلي نما هوٽل جا سِک مالڪ پنهنجي خراب ٿيل ڪار کي ڌڪي وٺي پئي آيا ته رستي تي همراهه ان ۾ چڙهي پيو ۽ هن کي دريءَ مان جيڪو هٿ ٿي نظر آيو سو هنن سکن مان هڪ جو هو.)