زندگي پنهنجي فنا، ڪير ڪري،
عشق جو سجدو، قضا ڪير ڪري.
عمر جا گھاوَ ڀرڻ آيو جو،
تنهن مسيحا جي دوا، ڪير ڪري.
پورَ کي پيرَ ڪڙيون پايون پر،
يادگيريُن سان دغا، ڪير ڪري.
مطلبي اڄ جي زماني ۾ اينءِ،
پاڻ سان ڀي ٿو وفا، ڪير ڪري.
سنڌ جي فرض جا قرضي آهيون،
فرض جو قرض ادا، ڪير ڪري.
عرشُ ’آڪاش‘ وجهي لُوڏي جا،
وقت جي اهڙي صدا، ڪيرُ ڪري!