چوسٽا
زندگيءَ جي شام ٿيندي ٿي وڃي،
هيءَ حياتي اي خدا تو وانگيان،
ڪا انوکي مام ٿيندي ٿي وڃي.
مٺن کان مٺا ماٺ ڇو ٿو ڪرين،
حقيقت ٻُڌا، ماٺ ڇو ٿو ڪرين،
مُٺي ماٺ آخر چون ٿا مٺا،
ڏيندي مات آ، ماٺ ڇو ٿو ڪرين.
پنهنجو ميل ختم ٿي وِيو،
جيءَ جو جيل ختم ٿي وِيو،
جيون آ سو پڄري پيو،
دل جو کيل ختم ٿي وِيو.
انوکي روڳ ۾ آهين،
تون ڪهڙي سوڳ ۾ آهين،
سڏي ٿي سنڌ پئي توکي،
وهيءَ جي ڀوڳ ۾ آهين.
سالن کان هن سال به ساڳيا،
هيڻا پنهنجا حال به ساڳيا،
بُکَ، بدحالي، دهشتگردي،
مارن لئه جنجال به ساڳيا.
ڪَرمِ نگاھَ گُهرجي،
مون کي پناھَ گُهرجي،
دل چين جت پرائي،
سا درسگاھَ گُهرجي.