نڙيءَ وانگر سُري ٿو من،
اڪيلائي گھُري ٿو من.
خُوديءَ جي ساهمي بڻجي،
خوديءَ ۾ ئي تُري ٿو من.
قضا جي دار تي لڙڪيل،
جواني جو جُهري ٿو من.
سماجي وارتائن جي،
ڪهاڻين جو ڪُري ٿو من.
مٽي آڪاشُ ٿو ڇاڻي،
هوا جو يا ڀُري ٿو من.
شاعري
آلا نيڻ آڪاش جا
. هي ڪتاب ”آلا نيڻ آڪاش جا“ نئين ٽهي جي خوبصورت شاعر وسيم آڪاش سيتائيءَ جي شاعريءَ جو ٻيو مجموعو آهي. ان کان اڳ سندس شاعريءَ جي پهرين مجموعي’’هوائن ڇير ڇمڪائي‘‘ جي ادبي حلقن ۾ خوبصورت پذيرائي ٿي.
- 4.5/5.0
- 6019
- 732
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- وسيم آڪاش سيتائي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ترتيب
- حق ۽ واسطا
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران
- اداري پاران:
- مُهاڳ
- تاثر: املي ڊڪنسن جي اُميدن جهڙو شاعر
- احساسن جا وهڪرا
- پنهنجي پاران:
- آلا نيڻ آڪاش جا
- شاعري
- زندگي پنهنجي فنا، ڪير ڪري،
- مون کان پري نه ٿيءُ، حياتي آ بي بقا،
- هٿَ مقدر ڪَٽي ڇڏيا آهن،
- باک جنءِ رات مان ڦُٽي نڪتي،
- روشنيءَ جو بدن
- جاڳي اُماس دُکَ جي جيون جي هنج ۾،
- زندگاني زوال جي بستي،
- ڄڻ تِکي تلوار تان گذران پيو،
- گيت
- گُھٽَ جو گَھر تي ڪڙو آھي چڙھيل،
- نڙيءَ وانگر سُري ٿو من،
- حسرتن جو ڇُڳو،
- ماٺ
- بيقراريءَ جي راحت مقدر رهي،
- چانڊوڪيءَ جي رات هُجي، ۽ يار هُجي،
- گيت
- زندگي تلخُ حقيقت آهي،
- ڪنهن ڪئينءَ به ڪئي پاڻ عداوت نه ڪئي آ،
- بي ڌيان هُئا، بدحال هُئا،
- گيت
- وقت تي اعتبار ناهي پرين،
- گيت
- ماڻهو ماڻهوءَ کي مانُ ٿو گھُرجي،
- دردَ جا پٿر
- وقت سان گڏ ورڻ سِکون ٿا پِيا،
- زندگي زندان آهي،
- درد کي ڳوھي وٺان،
- يار اڄ جي پيار تي،
- ڪونهي ڪو غمگسار موٽي آ،
- پنجڪڙا
- تلخُ ٿورو مزاج آ منهنجو،
- ترائيل
- پيار پيڙائن جي ماري،
- تاريخ
- مقدر جون اکيون
- سِرَ سان نه سَلڻ واريون، ڪنهن سان نه ڪجانءِ ڳالهيون،
- صدين جا اوجاڳا آھن اکڙين ۾،
- روز جيئي ۽ مري ٿو ڪوئي،
- ’’ايتري بي واجبي ڇو ٿا ڪيو!‘‘
- تاريخ جون سُرخ اکيون
- الفتن جو امام آهيان مان،
- گيت
- نفاست ۽ نزاڪت کي نه تو سمجهو نه مون سمجهو،
- مفلسيءَ جو بدن رهيو گهائل،
- ٽيڙو
- نيڻ ڄڻ ڪا ندي خواب نيرڳ هئا،
- ڪنھن قضا جي وقت کان ٿورو اڳي،
- احساس ڪمتري
- سندر سپنن جا،
- غلامي
- ڪا ندي يا سُڪار آهيان مان،
- تنهنجو ڀاڪر هيو صرف سنسار ۾،
- ڏيڍ سٽا
- هر لَهر رقصان چاندنيءَ ۾،
- واپسي
- مفلسي
- اضطرابن جي انتها آهي،
- خود خُوديءَ ۾ خدا، ڪٿان آڻيان،
- ڪوئي اجڙي ويل چمن آهيان،
- مذهب
- پورَ اُسري ويا،
- کنوڻيون کجيون رات،
- خيال ۾ خيال آ،
- مايا
- نا اُميديءَ جون وسعتون لٽجن،
- هڪڙو ماڻهو موتيءَ داڻو،
- دهشت جو ڏهڪاءُ،
- دشمن جو هر داءُ وسيم
- زندگيءَ جو ٽيون حصو سج
- حالتن کان فرار ٿي ڏسجي،
- پڇتاءَ جي دز
- دوستَ ئي راھَ ۾ رکي پٿرَ،
- ظلم جي آڪاس کي ڪاڏي ڪيان،
- عقيدت ۾ مزو ناهي،
- ٽيڙو
- جنت جي جستجو
- سورَ پنهنجا سليون رات ڀر،
- يادگيرين جو ماسُ ڪوريان ٿو،
- سونهنَ سان سرشار منهنجي شاعري،
- ماڻهو ماڻهن جهڙا کوڙ،
- بيت
- جيون ۾ اُداسين جا انبار ڪٿان آيا،
- اکڙين کي اوجاڳن سان هموار ڪري ويو ڪو،
- ڇا تون ڄاڻين ٿو،
- فطرتي حُسن جي اطاعت آ،
- ترائيل
- پنهنجا ڇني ڇڏيا هن،
- غلامي جي بوءِ
- ٿيو بحث علم عاقل سان ڳپل هُيو،
- هُن پار زندگيءَ جي اُڪري وڃان متان مان،
- پورن ۾ آ پاھُ،
- ڪا هيرَ هُئي جهرمر،
- هي سوچ روا ناهي،
- دل جي هر ڌڙڪن،
- درد ڀي خود هُئي، طبيب هُئي،
- سُڏڪن جا پڙڏا
- کڻڻ سان ئي ڪِري عينڪ،
- درد جو در ڏئي ڇڏيو آهي،
- سچ
- منهنجي تدفينَ ٿي، هليا ويا هو،
- نه جنهن ۾ تازگي آهي.
- برسات جي مند
- حيات جي تلاش ۾ خوديءَ کان لاپتا هُيس،
- دل لڳي وسري وئي آ،
- آسمان
- اکيون
- هڪ نظر ۾ وڻي ويو ڪوئي،
- چوسٽا
- مون کي توسان جي پيار ٿي ويندو،
- انتها پسندي
- ساهن ۾ سڏڪن جا پاڇا،
- دلبريءَ جي دانهنَ مان ڪنهن کي ڏيان،
- گُلَ چوٽيءَ ۾ هڻي،
- تنها ڪري وئين ڇو،
- پل جو مهمان ٿي پيو آهيان،
- گهري ساگر ۾،
- ٽُٽا جئينءَ تياڳ جا سپنا،
- ترائيل
- پنجڪڙا
- اداسيءَ جو مقتل
- پريُن پيارن لاءِ،
اڪيلائي گھُري ٿو من.
خُوديءَ جي ساهمي بڻجي،
خوديءَ ۾ ئي تُري ٿو من.
قضا جي دار تي لڙڪيل،
جواني جو جُهري ٿو من.
سماجي وارتائن جي،
ڪهاڻين جو ڪُري ٿو من.
مٽي آڪاشُ ٿو ڇاڻي،
هوا جو يا ڀُري ٿو من.