احساس ڪمتري
اُجالن مٿان،
آهستي آهستي،
اونداهي پَرَ پکيڙيندي آهي،
سورج مُکين جا ڪنڌ جُهڪي پوندا آهن،
پکي پنهنجن واهيرن ڏانهن،
واپس ورندا آهن،
پوري ڪائنات پنهنجي بدن تي،
ماٺ جو لباس اوڍيندي آهي،
۽ مان الائي ته ڇو،
احساس ڪمتريءَ ۾،
مبتلا ٿي ويندو آهيان،
دل شڪسته ٿي پوندو آهيان،
ان لاءِ جو
اونداهين مون کي هميشه ڏنڀ ڏنا آهن.