نا اُميديءَ جون وسعتون لٽجن،
پنهنجون مايوسيون ڪٿي مٽجن.
وقت ٿو حرمتون لتاڙي پيو،
حوصلن جون اکيون نه ٿيون پٽجن.
موت جهڙي حيات آ پو ڀي،
زندگانيءَ جا غم نه ٿا گهٽجن.
تيرَ پنهنجي ڪِروڌ تي تاڻي،
ڪئينءَ احساس واڻجن، وٽجن.
من جي اونداهين سندا ڳيرا،
جوت جو باز ٿي اچي جهٽجن.
پنهنجا آڪاش درد سان هاڻي،
ڪهڙا ناتا ۽ رابطا ڪٽجن.