ڄڻ تِکي تلوار تان گذران پيو،
بيوسيءَ جي باھ ۾ پڄران پيو.
هن سماجي گندگيءَ جي ڍير مان،
مان ڪنول وانگي ڦُٽي اُسران پيو.
وَئيِ حياتيءَ کي حياتي آ مِلي،
ڪنهن نگاھِ ناز مان نسران پيو.
مان غُلاميءَ جي اُماوس رات ۾،
آجپي جو سجُ ٿي اُڀران پيو.
تيز تر طوفان ۾ آڪاش تي،
عزم جو شهباز ٿي اُڏران پيو.