ٿيو بحث علم عاقل سان ڳپل هُيو،
پر عشق ڳالهه پنهنجيءَ تي اٽل هُيو.
هر وِکَ حادثن جو ٿي شڪار آ،
هيءَ زندگيءَ هُئي، يا ڪو اجل هُيو.
هڪ عمر جي مُسافت ئي ڪٿي هُئي،
هي روح ازل جي بَرَ جو ٿڪل هُيو.
چچري ويو تمدن جو وجود ڪو،
تهذيب جو به سِرُ ڌڙ کان لٿل هُيو.
ڇاڇا عذاب ڀوڳي ڀونءِ ٿي پئي،
ڇالاءِ سنڌڙيءَ جو تَرُ تتل هُيو.
جاڳي به ڪنءِ ڀلا رهبر جي رهبري،
خود ننڊ نيستيءَ ۾ جو وتل هُيو.
آڪاش جو تخيل سنڌ جي مٽي،
پر يارُ پيارُ ڀي منهنجو غزل هُيو.