روز جيئي ۽ مري ٿو ڪوئي،
ياد توکي ته ڪري ٿو ڪوئي.
تانگهه جي تاءَ تپش ۾ اڪثر،
باھ وانگر ئي ٻري ٿو ڪوئي.
عشق جو سوز گُداز عجب آ،
ميڻ ٿي من ۾ ڳري ٿو ڪوئي.
قرب سان ڪو ته وڍي ٿو ويهي،
زخم دل جا به ڀري ٿو ڪوئي.
موت جي پار ويا آهن جي،
تن مان ڪڏهين نه وري ٿو ڪوئي.
عمر ڀر سُڌري نه ٿو سو آڪاشَ!
هڪڙو ڀيرو جو کَري ٿو ڪوئي.