مون کان پري نه ٿيءُ، حياتي آ بي بقا،
وکريل وجود ڪير سهيڙيندو تو سوا.
ديبل جي دانهن دردُ هان، مڪليءَ جي ماٺ يا،
موهن دڙي جي روح جي آهيان دٻيل صدا.
جهاڳيان پيو جهان جو جهنجهٽ اڃا پرين،
فطرت جو ڀانءِ ڀيد، ازل منهنجي ابتدا.
توبن خزان جي زرد پتن وانگيان ڇڻيل،
گمنام ڪنهن ته راھَ جو رهگير هان مٺا.
عربن جي دؤر شور لتاڙيو جو ديس کي،
ڏاهر جي پاڪ سنڌ جا اُڊڙي بکيا ويا.
تاريخ جي پنن تي هُئا داغ خون جا،
جنءِ رات ڪا اُماس جي، انءِ سنڌ جي ڪٿا.