بي ڌيان هُئا، بدحال هُئا،
سرمستن جهڙا حال هُئا.
حد کان منهنجا لاحد تائين،
ڄڻ هرڻيءَ وارا ڇال هُئا.
جن ٻوليءَ کي هن موڙ ٻڌا،
مرجان هُئا سي لال هُئا.
پهر! مَهينن وانگر گذريا،
۽ ڏينهنَ به توبن سال هُئا.
پيڙائن جون پاپي نظرون،
ڄڻ بندوقن جا نال هُئا.
ڌرتي مان، آڪاش ٿئين تون،
سڀ تقديرن جا تال هُئا.