هُن پار زندگيءَ جي اُڪري وڃان متان مان،
گڏ وقت ساڻ توکان وسري وڃان متان مان.
واپس جتان ورڻ جي ڪا واٽ ئي نه ڏسجي،
اُن کان گهڻو ئي اڳتي نڪري وڃان متان مان.
پارس وجود تنهنجو، مان لوھ ڪو ڪٽيل هان،
تنهنجي ڇُهڻ سان سائنڻ نکري وڃان متان مان.
ڏاتر نزول ڪندو جي ڏات جا صحيفا،
جڳ ۾ ڪنول جئان پو اُسري وڃان متان مان.
انڌي سماج کان هي آڪاش آهي باغي،
باغين کي ڀر ۾ آڻيو، وکري وڃان متان مان.