اضطرابن جي انتها آهي،
تو سوا زندگي به ڇا آهي.
حُسنڪاري اڳيان جُهڪي پيارا،
سِرُ نوائي ڇڏڻ روا آهي.
عشق تعمير ٿو شعور ڪري،
عشق رهبر ۽ رهنما آهي.
اڻ ڳڻين آزمائشن جي حد،
وقت جيڏي ڊگهي اڃا آهي.
حسرتن جي وفات کان پوءِ دل،
درد سان هاڻ آشنا آهي.
پاڻ آڪاش باوفا هوندي،
پنهنجي تقدير بي وفا آهي.