فطرتي حُسن جي اطاعت آ،
مون ڪئي عشق جي عبادت آ.
ناخدا ۾ خدا ڏسي ويٺا،
جنهن ڪئي بي پناھ چاهت آ.
جو به ڪرڻو هجي ڪري وٺجي،
زندگي موت جي امانت آ.
نيڻ واهڙ جئان وهي آيا،
درد جي ٻوڏ جي علامت آ.
مان به ڳڻجان پيو ٿو ماڻهن ۾،
وقت اهڙي ڏني ندامت آ.
منهنجي آوارگيءَ جي نيڻن ۾،
نينهنَ جنمي اچي نفاست آ.
ذات منهنجي ۾ روحڙو ڦوڪي،
ڏات مون تي ڪئي عنايت آ.
مان وڃائي پو هوش ويهندو هان،
تنهنجو مرڪي ڏسڻ قيامت آ،
تنهنجون آڪاش روز جون ديريون،
روز توکان اها شڪايت آ.