ماڻهو ماڻهوءَ کي مانُ ٿو گھُرجي،
آجو سارو جهانُ ٿو گھُرجي.
پنهنجي ڌرتيءَ جا دنگَ سڀ پنهنجا،
پنهنجو ئي آسمانُ ٿو گھُرجي.
سونهنَ کي جئينءَ مانُ ٿو گھُرجي،
سچَ کي انءِ ئي شانُ ٿو گھُرجي.
ڄڻ پيو قتل گاھَ ۾ گهاريان،
امن جو ڪو نشانُ ٿو گھُرجي.
دل ته بي سمجهه ٻار وانگي آ،
دل کي تنهنجو ڌيانُ ٿو گھُرجي.
پيار انسانيت سان آ پنهنجو،
ڪو وڏيرو نه خانُ ٿو گھُرجي.
گيت سرجن ٿا رتُ ولوڙڻ سان،
شاعري لئه گيانُ ٿو گھُرجي.