نيڻ ڄڻ ڪا ندي خواب نيرڳ هئا،
۽ مُقدر شڪاري جي بندوق آ.
دؤر بدذوق ماڻهن جو پاسو وٺي،
ذوق جي جسم تي گهاءَ آهن ڏنا.
دل جو ديبل لُٽيندا رهن پيا اڃا،
دردَ آهن قزاقن جا ڄڻ قافلا.
مون جي انسان کي رب جو پاڇو سڏيو،
ڪُفر جا مون تي الزام عائد ٿيا.
بي سُڪوني جو عالم هيو ننڊ ۾،
جاڳ اڻ کُٽ عذابن جي آ انتها.
ڪي ئي آڪاش اسلام جي آڙ ۾،
منهنجي ڌرتيءَ جي سيني ۾ خنجر لڳا.