غلامي جي بوءِ
جنهن جا پَرَ،
وقت جي جلادن،
ڪنهن تيز ڌار ڇُري سان،
ڪٽي وڌا آهن،
مون کان آڪاش جي بلندين تي،
پرواز ڪرڻ جا،
حق کَسي ورتا آهن،
مون کان جيئڻ جي آسَ ئي،
کَسي ورتي آهي،
هاڻي منهنجو دم ٿو گُهٽجي!،
جيئڻ جون خواهشون،
ڀُري ڀورَ ڀورَ ٿي ويون آهن،
هڪڙي پل جي خوشي به،
اذيت بڻيو ٿي پوي،
ڪو نه کپي!،
ڪو نه کپي اهڙي روشني،
جنهن ۾ پنهنجا ئي عڪس،
پاڻ مٿان ٽوڪَ چٿرون ڪن،
ڪو نه کپي اهڙي بندگي،
جنهن جي موٽَ ۾.
ڌڪارت ئي ڌڪارت ملي،
ڪو نه کپي اهڙي زندگي،
جنهن مان غلامي جي بوءِ اچي.