تاريخ جون سُرخ اکيون
منهنجي وجود کي به،
ٻن حصن ۾ ورهائي ڇڏيندا آهن،
اندر جي آتش فشان مان،
نڪرندڙ خوف،
ننڊ ۾ به خلل وجهي،
روح ڇرڪائي وجهندو آهي،
۽ ڇرڪَ،
خزان مثل آهن،
جيڪي سپنن جي تازگيءَ کي،
چٻاڙي چڏيندا آهن،
شعور جي جارن تي،
لاشعوريءَ جو ڄارو چڙهيل آهي،
علم ۽ عقل تي،
انا قابض ٿي،
جهالت جنميندي آهي،
ظلم جا بُکايل باز،
امن جو ماسُ پَٽي رهيا آهن،
قومي تحريڪ جي ڳچيءَ ۾،
بيوسيءَ جا ڳَٽَ،
۽ پيرن ۾،
غلاظت جا گهنگهرو آهن،
جيڪي تحرڪ جي،
اُصولن ۽ ضابطن جي،
ڀڃَ ڊاھَ جا موجد آهن،
وقت جي هٿن ۾،
اونداهيءَ جو عالم آهي،
آزاد فضائن جي چيلھه،
چٻي ٿي پئي آهي،
۽ تاريخ جون سُرخ اکيون،
هن دؤر جي آئيني کي،
حيرت مان ڏسي رهيون آهن.