هر لَهر رقصان چاندنيءَ ۾،
چنڊ وهنجي پيو نديءَ ۾.
عشق آ مهربان ٿي پيو،
مان ته ماپان نه ٿو خوشيءَ ۾.
روح ۾ ضم ٿي درد جنمي،
رات جي سانت زندگيءَ ۾،
ٻاٽ کائي ٿي لاٽ کي پئي،
جوت ڪانهي ڪا روشنيءَ ۾.
مان اڪيلو اُٻاڻڪو هان،
ساٿ ڏي راھَ اڻ ڏٺيءَ ۾.
ڄڻ ته آڙاھَ ۾ ٿو پڄران،
خودڪشيءَ جهڙي زندگيءَ ۾.
ڇا ته آهي سُرور سائنڻ!
تنهنجي نيڻن جي مئڪشيءَ ۾.
مون کان آڪاشُ ڏور هوندي،
ساڻ آهي ڏُکيءَ سُکيءَ ۾.