ظلم جي آڪاس کي ڪاڏي ڪيان،
سنڌ جي اتهاس کي ڪاڏي ڪيان.
حسرتن جو دم نه ٿو نڪري اڃا،
زندگيءَ جي ٽياس کي ڪاڏي ڪيان.
ڪنءِ ڇڏايان پاڻ پنهنجو پاڻ کان،
عمر جي بنواس کي ڪاڏي ڪيان.
مان وڃي سُکَ ۾ پوان پر ناخدا،
آس کي، احساس کي ڪاڏي ڪيان.
درد ٿا آڪاش تي رقصان رهن،
ياد جي انگاس کي ڪاڏي ڪيان.