ٽيڙو
تون ترنم تون راڳڻي،
مٺڙو ٿئي آواز.
آيا ڪي ئي دؤر ،
سنڌو تنهنجي ڪُکِ مان،
ڄاوا ڪي ئي مورَ.
اڄ بي چين صدائن،
توڏي ايندي مون تي،
تاڻيا تيرَ هوائن.
اهڙي تنهنجي ڇِڪَ،
توکي ڏسندي واٽ تي،
بيٺو آهيان ٽِڪَ.
ٽيڙو
من ۾ تنهنجي مير،
صدين کان آهي رکيو،
سنڌوءَ سان تو وير.
اُڌمن جو آ ويل،
دنيا ڦاسي گهاٽ آ،
جيون آهي جيل.
سانجهيءَ جي اڄ ويل،
هڪڙي ننڍڙي ٻار کي،
چيڀاٽي وئي ريل.
جڏهن ايندو موتُ،
ملندي مون کي زندگي،
سامهون هوندو هوتُ.